MARIOLA WAWRZUSIAK-BORCZ. Współ-istnienie

Mariola Wawrzusiak-Borcz (1971) urodziła się w Rzeszowie.
Odbyła studia na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (1992-1997).
Dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. Józefa Sękowskiego.
Ma tytuł profesora nadzwyczajnego ASP w Krakowie na Wydziale Rzeźby.
Jest Kierowniczką Katedry Rysunku. Prowadzi pracownię rysunku dla studentów od II do V roku. Uzyskała Stypendium Cultural City Network Graz (1998), Stypendium Miasta Krakowa (1999)
oraz Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2000).
Jest autorka ok. 30 wystaw indywidualnych i uczestniczką kilkudziesięciu wystaw zbiorowych
w Polsce i za granicą.


Wystawa „Współ-istnienie” prezentuje rzeźby profesory Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Marioli Wawrzusiak-Borcz.
To wyjątkowa ekspozycja ze względu na stosowany przez artystkę materiał. Jej rzeźby to pospawane z żelaznych, często skorodowanych elementów figury o niespotykanej sile realizmu. Takie są cykle „Uchodźcy” lub „Androidzi”, w których artystka komentuje aktualną sytuację społeczną. Dzika przyroda, jaką możemy oglądać w jej rzeźbach zwierząt: wilków, sów, czapli, saren lub mrówek pokazuje, jak bardzo zaciera się granica między człowiekiem, a naturą. Widać to szczególnie, jeśli konfrontujemy w ramach jednej wystawy lub rzeźby figury człowieka i zwierzęcia. Takim dziełem otwieramy wystawę w Oliwskim Ratuszu Kultury. To „Współ-istnienie”, które użyczyło także tytułu wydarzeniu. Człowiek trzymający sowę to temat przewodni pokazujący bliskość natury, której częścią my, ludzie, przecież jesteśmy. Pozostałe prace to głównie figury zwierząt.
W pracach Marioli Wawrzusiak-Borcz zobaczyłam najpierw fascynację przyrodą, a następnie wielką pokorę wobec jej dzikości, szacunek do każdego istnienia. Metaforycznie te rzeźby odnoszą się do podstawowych problemów dzisiejszego świata: kruchości i przemijalności każdego istnienia. Mimo, że do każdej pracy artystka używa żelaznego złomu pokrytego rdzą, w każdym przypadku w procesie twórczym ujawnia indywidualność, delikatność, drapieżność, siłę, bezbronność czy dzikość zwierzęcia lub człowieka. W mojej opinii wymaga to doskonałego warsztatu, ale przede wszystkim niezwykle uważnego spojrzenia na rzeczywistość.
Wystawa pokazuje kilkanaście dzieł głównie znajdujących się w zbiorach artystki, ale także kilku będących własnością prywatnych kolekcjonerów. Za udostępnienie rzeźb serdecznie dziękujemy.
Mam nadzieję, że ekspozycja będzie dla Państwa terapią dla duszy i chwilą, w której odnajdziecie prawdę współistnienia z naturą.
Anna Cirocka, kuratorka wystawy